बालपण

उलटून आल्बमची पानं काही वर्ष मागे जावं
बंद कपाटाच्या आडून माझं बालपण पुन्हा यावं

घेऊन कागद हाती, रंगात बुडवून बोटे,
ओढाव्या रेघोट्या, थोडे मारावे फराटे
कातराव्या झिरमिळ्या, सोनेरी कागदाच्या
वेचाव्या पाकळ्या मुठी बकुळफुलांच्या

पारंबीच्या झुल्यांवर उंच उंच जावं
उलटून आल्बमची पानं पुन्हा बालपण यावं

काढावे देखावे तसेच त्रिकोणी डोंगरांचे
दिसावे क्षितिजावर पुन्हा आकडे चाराचे
गवताच्या घरात दोन माणसं काड्यांची
खळीदार चेहरे अन पोकळ डोक्यांची

नागमोडी नदीमागुन सूर्यानेही हसावं ,
उलटून आल्बमची पानं पुन्हा बालपण यावं

काडेपेटीचे खुळखुळे आणि शाळेची इमारत
फडकत्या पताका लावून करावी सजावट
धावदोऱ्याने भरावे मऊ कापडाचे तागे
मळून चिकणमाती हातही सुगंधी व्हावे

जिलेटीनच्या कंदिलासारखं वाऱ्यावर डोलावं
उलटून आल्बमची पानं पुन्हा बालपण यावं

सुट्टीत मांडावे डाव टिक्कर कवड्यांचे
व्यापारी बनून ढीग जमवावे नोटांचे
शिडीने वर चढावं साप चावून खाली यावं
पत्त्यांचे हात ओढताना जेवण विसरून जावं

आजीच्या गोष्टी ऐकत गोधडीवर निजावं
उलटून आल्बमची पानं पुन्हा बालपण यावं

एक दिवस तरी माझ्या मनासारखं व्हावं
दिव्यातल्या राक्षसाने गोष्टीतून बाहेर यावं
हातातलं जादूचं घड्याळ थोडं फिरवावं
उडत्या गालिच्यावर बसून पुन्हा मागे न्यावं

बंद कपाटाच्या आडून परत सारं यावं
उलटून आल्बमची पानं पुन्हा बालपण यावं

दान

माफ कर माये,

तुझ्या पदरात अवसेच दान घालण्याइतकं
मनाचं ऐश्वर्य आता आमच्याकडे उरलं नाही
तुझ्या खांद्यावरची भुकेली पोर रडत असेलही
पण ते ऐकू येण्याइतकं आमचं हृदय ओलं राहिलं नाही

यंदाच्या दिवाळीत अजून पाच दहा टक्के वाढतील का याचीच आम्हाला पडलीय

माफ कर माये,

तुझ्या नवऱ्याच्या उघड्या अंगावर पडणारे
चामड्याचे आसूड ऐकू येत नाहीत आताशा
बुगबुग वाजणारं ढोलकं कानांना छळत नाही
आणि मुलाच्या पाठीवरचे कोवळे वळ डोक्यात झोंबत नाहीत

आम्हाला फक्त हातातली कडक लक्ष्मी दुप्पट कशी होईल याची पडलीय

माफ कर माये,

दगडाच्या चिपळ्या हल्ली आतल्या पांडुरंगाला साद देत नाहीत
पेटीचे केविलवाणे काळे पांढरे सूर समजत नाहीत आम्हाला
तुझ्या म्हातारयाच्या आंधळ्या बासरीतलं करुण आर्जव उमगत नाही
आणि शर्टाच्या खिशाकडे आमचे हात नकळतही सरकत नाहीत

फक्त त्यातल्या blackberry ची थरथर ऐकण्यास आमचे कान आसुसले आहेत

माफ कर माये,

तुझ्या हातातल्या टोपलीवर अवलंबून असलेलं तुझं घर
आणि धावत्या गाडयांमध्ये अस्ताव्यस्त झालेला संसार दिसत नाही आम्हाला
डझनभर फळांचे दहा रुपडेही बाजूच्याने द्यावेसे वाटतात
हातातली फोडलेली संत्री नाक चाळवत नाहीत आता

फक्त तुझं कष्टाने काचलेलं शरीर पाहतांना आमच्या भुकेल्या नजरा चाळवल्या जातात

माफ कर माये,

तुला श्रम देणारे, देशोधडीला लावणारे
भिकारी तर आम्हीच आहोत

तेव्हा आता आणखी मागून लाजवू नकोस,
पण जमल्यास आमच्यासाठीच
वाण माग देवाकडे थोडं

परत फिर, जपून रहा,
शक्य असेल तर विसरून जा,

बस जाताजाता मांडीला हात लावून
आशीर्वाद तुझा देऊन जा...

मनातल्या मनात

उजाडत्या दिवसाबरोबर अंगणात ये
उमलत्या फुलांसारखे आळोखेपिळोखे देत
हात फिरवून चेहऱ्यावरचं दंव सारं टिपून घे
जांभई देतादेता थोडी कोवळी किरणंही पिऊन घे

कोवळ्या किरणांकडे पाहत हात पसर
बघ कोणी जवळ येऊन अलगद हातात घेतंय का

जरा बाहेर पड गावाची वेस ओलांडून
गवताच्या पिवळ्या पात्यांसंग डोल तुही
बुजगावण्यासारखी कावळ्यांना उडव
पक्ष्यांची बोबडी चिवचिव भरून घे मनात

मग हिरव्या पानांच्या सळसळीकडे कान दे
ऐक दुरून कोणाची शिटीवर साद येतेय का

खिडकीच्या थंड दांडीवर हनुवटी रेलून
मागे पडणाऱ्या झाडांसारखी मागे जा
भुरभुर उडणाऱ्या केसांवर हात फिरव
झुळझुळ वाऱ्यावर डोळे मिटून पड क्षणभर

दचकून उठ आणि इकडेतिकडे पहा
शेजारची खुर्ची अजून रिकामीच दिसते का

मग खिशातल्या मोबाईलशी चाळा कर
आवडीचे गाणं सापडतंय का बघ कुठे
खुशीत येऊन मनात गुणगुण थोडसं
खुर्चीच्या दांडीवर बोटांनी ताल दे

आणि समेवर येताच टिचकी वाचवून उघड डोळे
बघ हसून समोरून कोणी दाद देतंय का

बसमधून उतरून एकटीच निघ मग
स्टेशनसमोरच्या अलोट गर्दीत हरवून जा
ऑफिसच्या दिशेने झपझप पावलं उचल
तिथे पोचून कागदांच्या ढिगार्यात बुडून जा

मनातल्या मनात फक्त एकदा विचार आणून बघ
आता या स्थितीतही कोणी तुझ्यावर कविता लिहितंय का

वचन

"एक दिवस तुझं तूच ठरवून टाकलंस आणि
मीही सवयीने डोळे मिटून हो म्हणून टाकलं
प्रयत्न करू म्हटलं, विसरून जाऊ म्हटलं,
बस एक विचारायला विसरलो, विसरायचं कसं

पानांपानावर पसरलेलं, एवढ्यातंच पुसायचं कसं
खोडाखोडांवर कोरलेलं, एवढ्यातंच खोडायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

सारं सारं विसरून जायचं
मनात काही ठेवायचं नाही
ओठांवर काही आणायचं नाही
आणि कागदावरही खरडायचं नाही

रात रात जागून लिहिलेलं एका फटक्यात फाडायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

यापुढे भेटायचं नाही, बोलायचं नाही
एकमेकांबद्दल विचारायचंही नाही
उत्तर मागायचे नाही, प्रश्न करायचे नाही
संकेत नाहीच, साधा संपर्कही ठेवायचा नाही

पात पात आणून विणलेलं, क्षणात उसवायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

पुन्हा एकत्र चालायचं नाही
पुढेमागेही घुटमळायचं नाही
भूतकाळ उकरून काढायचा नाही
भविष्यांच मनोरथ सजवायचं नाही

वर्तमानात पुन्हा गुंतायचं कसं, एकवचनाचं व्याकरण चालवायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

सांज सांज जळायचं नाही
थेंब थेंब गळायचं नाही
काट्यासारखं रुतायचं नाही
तीळ तीळ तुटायचं नाही

नसांनसात भिनलेलं, इतक्यातंच कापायचं कसं..
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

वितळायचं नाही, विझायचं नाही
भिजून हळवंही व्ह्यायचं नाही
दुखुन घ्यायचं नाही, खुपवून घ्यायचं नाही
रडायचं तर नाहीच नाही

अनवाणी उन्हात चालायचं कसं, स्वत:च्याच सावलीपासून लपायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?"

चेपेन चेपेन... My version (original composition by Sandeep Khare-Saleel Kulkarni)

पवार म्हणतात चेपेन चेपेन,
नेक्सन म्हणतो चेपेन चेपेन,
सीरिज हरलो, कपही पाडला
इज्जत म्हणते चेपेन चेपेन..

सराव कमी दौरयावरती पार्ट्या जास्ती झाल्या रे
केस आणी केक यांच्या चर्चा जास्ती झाल्या रे
दीपिका म्हणते पत्ता कट
युवराज म्हणतो कापेन कापेन

पवार म्हणतात चेपेन चेपेन,
नेक्सन म्हणतो चेपेन चेपेन..

चार बाहेर्,एक बंपर, असली सगळी बॉलींग हयांची
९० ओवर टाकत नाहीत,रक्क्म का नाही कापत त्यांची
ब्रेटली म्हणतो शेकवेन शेकवेन
बकनर म्हणतो ढापेन ढापेन

पवार म्हणतात चेपेन चेपेन,
नेक्सन म्हणतो चेपेन चेपेन..

मैदानावर धमक्या देती, वर बंदीची शिक्शा देती
पेपर आणि लोक ह्यांचे तरी आमच्यावरच चढती

माकड म्हणते हुपहुप हुपहुप
पाँटिंग म्हणतो कोर्टात खेचेन

पवार म्हणतात चेपेन चेपेन,
नेक्सन म्हणतो चेपेन चेपेन..

पुण्याईवर मळते आहे वन-डे टीमचे तिकीट रे
सीनियर्सना ही दिसते आहे आयपीएलचे पाकीट रे
गिली म्हणतो टाटा टाटा बाय बाय
तिकडे जाऊन छापेन छापेन

पवार म्हणतात चेपेन चेपेन,
नेक्सन म्हणतो चेपेन चेपेन..

पुन्हा पडेल पाउस

पुन्हा पडेल पाउस, पुन्हा सुचेल कविता  
भिजवेल धरेला, पुन्हा सचैल सरिता
पुन्हा बरसेल घन, पुन्हा उमलेल मन
लाजेल वसुंधरा, पुन्हा धुक्याच्या आडून      
पुन्हा फुलतील पाने, पुन्हा उधळेल वारा  
सूर मधुर मल्हार, पुन्हा छेडतील धारा  
पुन्हा कडकेल वीज, पुन्हा हरवेल नीज
मातीत मृगाचे, पुन्हा प्रसवेल बीज    
पुन्हा कोसळेल आषाढ, पुन्हा न्हाईल श्रावण
प्रेमात पडण्या नव्याने, पुन्हा होईल कारण
 पुन्हा पडेल पाउस, पुन्हा सुचेल कविता  
जगण्याची आस, पुन्हा मिळेल जीविता

किमया

अजब तुझे हे राज्य विधात्या अजब तुझी दुनिया
मर्त्य मानवाच्या शब्दांत वर्णू कशी ही किमया

कसे रुजविलेस बीजाच्या मनी स्वप्न आभाळावर जाण्याचे
कसे शिकविलेस यमुनातीरी, बासाला स्वर गाण्याचे
तहान भागवण्या डोंगरांची, सोडलेस निर्झर का रे     
की अभिषेका ओतलेस मस्तकी दूध त्यांच्या सारे   

सौंदर्य श्रावणी अप्सरांचे जमिनीवर चितारले कुणी 
अंथरले वाटेत त्यांच्या गालिचे जरतारीचे कुणी
उडणारे मखमली रंग नेमके वाऱ्यावर सांडलेस कसे
भुलवाया त्यांसी रान नेटके प्रदर्शनी मांडलेस कसे

भुरभुरणाऱ्या बर्फाचा एवढा हिमालय बनवलास कसा
चिकट मेणाच्या पोळ्यामध्ये मध फुलांचा गाळलास कसा
ढगांच्या मध्यावर इंद्रधनुषी पूल बांधलास कसा  
अधांतरी अंतराळात पृथ्वीचा गोल टांगलास कसा 

वाळूच्या आड दडवल्यास खोल विहिरी तेलाच्या   
सोन्यास दिलीस लकाकी भट्टीत काळ्या कोळशाच्या
कशी केलीस करणी नारळाच्या पोटी गोड पाणी 
अफाट सागरात सांडलीस मात्र मिठाची गोणी

मातीतून घडतसे मूर्ती कुंभाराच्या हातून जशी  
बनवलीस चाकावर कोणत्या दुनिया रे इथे अशी
फिरत असे आसावर गरगर जरी भोवरयापरी   
दिसत नसे का आम्हांस तुझ्या हातातली रेशमी दोरी

अजब तुझे हे राज्य विधात्या अगण्य तुझी ही माया 
शब्दांत सांगण्या सदा जन्म मज इथेच दयावा

वाद

लिहिण्याचा प्रयत्न करताना प्रासंगिक कविता राहून गेल्याच बरेच दिवस मनाला खटकत होतं.
संवादात्मक वळणाने जाणारी कविता लिहिण्याची मजा वेगळीच आहे कारण त्यात विचारांचा प्रवाह सुरळीत ठेवणं, घटना कल्पित करणं आणि त्यातून दोन्ही पात्रांची बाजू समतोल मांडण कठीण आहे.
छोट्या छोट्या गोष्टीतूनही होणारे वाद,वादातून होणारा संवाद,कल्पना, प्रत्यंतर आणि अखेर त्यातूनच घट्ट होणारी नाती अशी ही गमतीशीर कविता     

[माझ्यासारख्या वक्तशीर माणसाच्या आयुष्यात असले प्रसंग कमीच येतात..LOLz :D
त्यामुळे ही कविता आणि त्यातला संवाद पूर्णतः काल्पनिक आहे, तरीही प्रत्येकाला आपलीच वाटेल मला खात्री आहे]


वाद

"किती उशीर केलास यायला, वेळेचं काही भान आहे का..
हाताची घडी तसूभरही इकडेतिकडे न हलवता

उजव्या पायाची बोटं जमिनीवर आपटतच तिने खडसावलं
आणि मी आणखी किती वेळ थांबावं अशी तुझी इच्छा आहे?"

"जोपर्यंत घडयाळाचे काटे तुझ्या नाजूक मनगटांना टोचत नाहीत
आणि फुगुन लाल झालेल्या गालांतली हवा जाऊन

त्याजागी खळ्यांचे गुलाब जोपर्यंत खुलत नाहीत
बस तेवढा वेळ तर थांबशील ना?" मी घाबरतंच विचारलं

"तू म्हणजे ना, बोलण्यात कधी हार जाणार नाहीस
आज काय नवीन कारण सांगणार आहेस

मी ऐकून घेते म्हणून हल्ली अतीच करायला लागलायंस
दुसरयाचा विचार करायला कधी शिकणार देव जाणे"

मी म्हटलं, "हा प्रश्न आपला तू तुझ्या देवालाच विचार
दिवसेंदिवस स्वतःचा कमी आणि तुझाच सारखा विचार करतो,

बोलण्यात फक्त हरायचं बाकी राह्यलय आता
बाकी श्वासांसासकट सगळं हरवून बसलोच आहे मी"

"एखाद दिवशी मी अशी उशीरा आले तर काय करशील"
"काय करणार...वाट बघत बसेन अशीच कोपरावर हनुवटी टेकवून"

पण थातूरमातूर उत्तराने समाधान कसं होईल तर कसलं
लगेच तिने विचारलं कशी..चातकासारखी का चकोरासारखी?

"चकोरासारखा काल्पनिक असतो, चातकासारखे पंख असते
तर आलो नसतो का क्षणार्धात उडत तुझ्यापाशी
   
खरंतर..नुसतं पिस असतो तरी चाललं असतं
वाऱ्यावर तरंगत येऊन तुझ्या कुशीत विसावलो असतो"

हे ऐकून तिची कळी जरा खुलली, पण इतक्या सहज ऐकेल तर ती कसली
तिचं उत्तर तयारच होतं, "म्हणे उडणारा रंगीत पक्षी,

मग चांगला पिंजऱ्यात डांबला असता तुला मी
म्हणजे नेहमी माझ्या डोळ्यासमोर राहिला असतास"

मी म्हटलं, "तुझ्या नजरकैदेतलं जिणं मला मंजूर आहे
आभाळाची साथ सोडणं मला कबूल आहे, बस एक छोटीशी अट आहे

जादुगारीणीचा जीव जसा पक्ष्यात असतो तसा
तुझा जीव जर माझ्यात राहणार असेल तरंच"

मग ती वरमली, अरे वेड्या, काय एवढं मनाला लावून घेतोस सारं
आणि तुला कोंडून ठेवणं म्हणजे स्वत:लाच कोंडण नाही का

पिंजरयाचं दार उघडं ठेवलं तरी निसटणार नाहीस खात्री आहे
जीव सदैव तुझ्यातच आहे म्हणूनच तर करमत नाहीना

मी म्हटलं "चला, तेवढंच आम्हाला समाधान लाभलं  
अख्खी संध्याकाळ भांडणात जाउनही सारं शेवटी सुरळीत झालं"

वाद आज झाले, उद्याही होतील, नुसत्याच गोडीत गंमत काय
समोर फक्त तू असलीस की बास, जन्माला अजून पुरलंय काय 
  

कवितेची सुरुवात

कधी माणसांच्या गराड्यात, उगाच एकटं एकटं वाटतं
तर कधी चाकोरीचे रस्ते धरून, गर्दीबरोबर ढकललं जावसं वाटतं
लाटेबरोबर असहाय वाहत जातं विचारांचं गलबत जेव्हा

कवितेला...तिथेच सुरुवात होते

कधी पोटातली चीड आतल्या आत पोखरत राहते,
सहन करत राहण्याची आपलीच जुनी सवय मोडाविशी वाटते
संतापाची ठिणगी चरफडत एकेदिवशी, बंद मुठीतून बाहेर पडते ना

कवितेला...तिथेच सुरुवात होते

कधी लाखवेळा डोकं टेकवूनही लीन झाल्यासारखं वाटत नाही
मूर्तीपुढे तासंतास उभं राहूनही वाटतं, आपलं गाऱ्हाणं त्याच्यापर्यंत पोचत नाही
दगडातल्या दिव्यत्वाची शंका येऊ लागते ना

कवितेला...तिथेच सुरुवात होते

गर्दीतला कोण्या 'ति' चा चेहरा एक दिवस नजर खिळवून धरतो,
बहुदा आकाशातल्या प्रकाशकाचीच आज्ञा असते तशी
मग जेव्हा कानात शेकडो व्हायोलिन्स वाजू लागतात आणि सुरांचे थेंब बरसू लागतात

कवितेला...तिथेच सुरुवात होते

मग ना छंदाच भान उरतं ना लयीचं, कोणीतरी हात धरून लेखणीला नाचवत राहतं
वाऱ्याबरोबर सांडलेली फुलं आपोआपच हारांत ओवली जावीत, अक्षरंही तशीच नकळत गुंफली जातात
हळव्या ओठांना मौनाचं भाषांतर अवघड वाटतं जेव्हा

कवितेला...तिथेच सुरुवात होते

कवी आणि कवितेचं नातंच जरा विचित्र असतं, कागदावर समोर असलं तरी मनात तितकंच अव्यक्त असतं
त्याला खूप काही सांगायचं असतं पण सगळंच लिहीता येत नाही
आणि तिला सतत बोलूनही मोकळं झाल्यागत वाटत नाही

तरीही त्यांना एकमेकांची, साथ पुन्हा हवीशी वाटते जेव्हा

कवितेला...तिथेच सुरुवात होते

जिंदगी

एवढंच विचारतो मित्रा, जरा सांगशील का रे

आयुष्य खूप जगलास, जिंदगी जगलास का रे ? 



सुट्टीतही पाच वाजता न चुकता उठलास

बारा वाजेपर्यंत बिछान्यात लोळलास का कधी ?

जिमखान्यात गेलास,हॉबी क्लासलासुद्धा गेलास

काटलेल्या पतंगाच्या मागे धावलास का कधी ?


चेस आणि बिझनेस मध्ये नेहमीच जिंकत आलास

गोट्या खेळताना खड्ड्यात चकुन राजा झालास का कधी ?

मोठा होताना तुझा बालपण हरवलस का रे

आयुष्य खूप जगलास, जिंदगी जगलास का रे ?




पुस्तकांच्या ढिगाऱ्यात आयुष्यभर रमलास

युनिफोर्मच्या घडीसारखा टापटीप राहिलास

शार्प केलेल्या पेन्सिलींची फुलपाखर केलीस का कधी ?

इंग्लिशची नवीन मिस तुला आवडली नाही का रे कधी ?

पहिल्या बाकावर बसून सगळं लेक्चर नीट ऐकलंस

वहीमध्ये नोटस काढून पेपरातही तसच छापलस

बाकाखाली लपून चोरून डबा खाल्लास का कधी

खिडकीबाहेर डोकावून माकडवाल्याचा खेळ पाहिलास का कधी ?

शाळेत फळ्यावर नाव लावलस,पण बाकावर कोरलस का रे ?

आयुष्य खूप जगलास, जिंदगी जगलास का रे ?



टायची नॉट सांभाळत "व्हाईट कॉलर " राहिलास

हेल्थ आणि हायजीन जपत घरातच बसलास

होळीच्या गुलालात चिंब रंगलास का कधी

वळवाचा पाउस धो धो अंगावर घेतलास का कधी

विटामिनच्या गोळ्या आणि सिरप पिऊन वाढलास

पाणीपुरीचा ठसका चाखलास का कधी

फिटनेससाठी काय काय नाही केलंस

पण पंगतीत गुलाबजाम ओरपलेस का कधी

झोपेच्या गोळ्या घेण्यापेक्षा चांदण्या का नाही मोजल्यास रे

आयुष्य खूप जगलास, जिंदगी का नाही जगलास रे ?



फ्रेंडलिस्ट आणि ग्रुप्स वर पुष्कळ मित्र जमवलेस

कोपऱ्यावरच्या टपरीवर चायसुट्टा केलास का कधी ?

सीसीडी आणि Inox च्या multiplex माहोलात हिंडलास

गर्लफ्रेंड बरोबर पावसात खंडाळ्याला भिजलास का कधी ?

आवाज न येणाऱ्या, AC गाडीत खुपदा फिरला असशील,

बिझनेस क्लास मधून हवेतही उडला असशील,

पण जागेवर रुमाल टाकून, खिडकीतून एसटीत चढलास का कधी

तीन माणसांच्या सीटवर, पाचवा बसलास का कधी

टाइम्सच्या column मध्ये articles चिकार लिहिलीस

आठवणीत बेचैन होऊन कोणाच्या चार ओळी लिहिल्यास का रे ?

यशाच्या पायरया चढण्यात तारुण्य विसरलास का रे

आयुष्य तर खूप जगलास, जिंदगी जगलास का रे ?



वेळ गेली नाही अजून,बंधने सगळी तोडून दे

माझं ऐकशील तर पहिलं "नको" म्हणणं सोडून दे

उद्याच कोणी सांगितलंय, आज दुनिया बघून घे

आयुष्य खूप जगलास आजवर, आता जिंदगी जगून घे!!!

आभास

तुला पाहिलंय तिथं मी..

नभ धुंद झालेलं, मन कुंद भरून आलेलं
खळं लोभस लाजेचं, तुझ्या गाली विखुरलेलं

श्वासात भरून घेतलाय, रातराणीचा गंध
साठवून ठेवलाय तो शहारून गेलेला आसमंत

तुला पाहिलंय तिथं मी..

अंधारल्या गर्तेत बुडलेले, तारकांचे पुंज जसे
तुझ्या नयनीचे डोह, तितकेच अथांग,

पाण्यावर सांडलेला तो चंद्र, भरलाय या ओंजळीत
चांदण्याचे थेंब अलगद, झेललेत तळहातांवर

तुला पाहिलंय तिथं मी..

निळ्या तारकांच्या देशी, कोऱ्या ढगांचे गालिचे
नक्षत्रांचे नकाशे, अस्फुट होती जिथे

काळ्या पाटीवर उमटती, अशनींच्या रेखा
तुझ्या नावाची अक्षरे, कोरून ठेवलीयत मी

तुला पाहिलंय तिथं मी..

सकाळ होण्याआधी, रोज पहाटेच्या झोपेत
ते स्वप्न, तो आभास कधी संपूच नये वाटणारा

घड्याळाकडे मागून घेतलीय अजून थोडी वेळ
आणि पापण्यांची चादर पुन्हा ओढून घेतलीय

तुला पाहिलंय तिथं मी..

अल्पविराम

प्रेम वगैरे खरंच काही नकोय गं,
कसा आहेस...विचारलंस, यातच सारं आलं

हवीय कोणाला ती आयुष्याभराची सोबत,  
दोन शब्द जरा बोललो तरी मोकळं वाटेल बघ
कशाला जोडावी उगाचच जन्मोजन्मीची नाती,
आज हातात हात आहे, उद्याही राहीला तर बरं

प्रेम वगैरे खरंच काही नकोय गं,
मला तुझ्याकडे खेचायला गुरुत्वाकर्षण आहेच की
मग हवीय कशाला ती नजरेची ओढाताण
तू तुझ्या बागेतल्या फुलांवर विहरत रहा मनमुक्त
माझ्याकडच्या पतंगांना झेपावायाला वातीच तप्त आकाश आहे पुरेसं

प्रेम वगैरे खरंच काही नकोय गं,
आज भेटतोय कैक वर्षांनी भेटल्यासारखे, गप्पात हरवून जाऊ पुन्हा
उद्या आठवण राहिली तरी खूप आहे आणि तीही नाही उरली तरीही
कुठेतरी निळ्या पार्श्वभूमीवरचे आपले कोरे चौकोनी चेहरे
सदैव हसतीलच ना एकमेकांकडे बघून

प्रेम वगैरे खरंच काही नकोय गं,
मनात आलं ते तुला सांगण्याच स्वातंत्र्य आहे ते काय कमी आहे
तसे आजही आहेतच की नलराजाचे आधुनिक हंस Archives मध्ये बंदिस्त व्हायला
गालावरचं गोड हसू फक्त राहुदे तसंच निखळ
कारण अजून 'स्माईल कॅप्चर' कॅमेर्याचं तंत्रज्ञान तितकसं अद्ययावत नाही झालंय खरं
......

प्रेम वगैरे खरंच काही नकोय गं,
आजही निरोप घेतल्यावर पुन्हा मागे वळून पाहिलस ना..त्यातच सारं आलं

बेकार

आता सारे बेकार होणार  
डोळे विस्फारून कोणाला शोधणार
का आपल्याच पावसात भिजत झुरणार
रात्र रात्र जागून कोणासाठी काढणार
का दिवस दिवस देखावे शून्यतेचे बघणार
आता सारे बेकार होणार

कानांशी खुसपूस कोण करणार
सारा संवाद कसा स्वगतच होणार  
दोघे आता एकमेकांशीच बोलणार
एक ऐकणार आणि दुसरा सोडून देणार
आता सारे बेकार होणार

तोंडाच्या तोंडच पाणीच पळणार 
दात आतल्या आत दांतओठ खाणार
सुकलेल्या टाळूवरून फिरत जीभ
मौनाचे बेचव मूग गिळत राहणार
आता सारे बेकार होणार

पोटातले खड्डे आपोआप बुजून जाणार
उरातले धपापते भाते उगाच जड होणार
मनाच्या रिकाम्या बोगद्यातून मात्र
श्वासांचे आवाज कर्कश्श घुमत राहणार  
आता सारे बेकार होणार

हातांना लेखणीचेही ओझे नकोसे 
स्पर्शाचा तर जन्मच अस्पृश्य होणार
मान खाली मान घालून   
मुकाट सारे सोसत राहणार
आता सारे बेकार होणार

आंधळी पावलं एकटीच फिरणार   
आठवणीच्या काठीचा आधार घेत घेत  
अनोळखी वाटेने, तुझी चाहूल शोधत पुन्हा   
ओळखीच्या खुणा चाचपडत निघणार..