सारं काही

कोपरयातलं एक टेबल, त्यासमोर मांडलेल्या खुर्च्या
दोन स्ट्रॉ घातलेली एक मँगोलाची बाटली आणि त्याकडे एकटक पाहणारी तू
माझ्याकडे अजून सारं काही तसंच आहे

स्टेशनवरचं घड्याळ, पुलाखालची नेहमीची ठरलेली भेटण्याची जागा
एक थ्रू-ट्रेन धडाडत जाणारी आणि तू दचकून धरलेला माझा हात
माझ्याकडे अजून सारं काही तसंच आहे

वळणावरचा रिकामा बसस्टाँप, त्यावर डवरलेलं सोनमोहोराचं झाड
आणि अचानक आलेल्या वाऱ्याने आपल्यावर केलेली पिवळ्या फुलांची पखरण
माझ्याकडे अजून सारं काही तसंच आहे

शेवटच्या क्षणी मिळवलेले कॉन्सर्टचे पास, रांगेत झालेली चुकामुक
आणि त्या काळोखातही मला बरोबर शोधणारी तुझी नजर
माझ्याकडे अजून सारं काही तसंच आहे

जुन्या वहीच्या कव्हरात जपून ठेवलेले फोटो, आठवणींचे किस्से
शुल्लक भांडणाची कारणं आणि मग कॉफीसोबत न संपणारी स्पष्टीकरणं
माझ्याकडे अजून सारं काही तसंच आहे

दरख्वास्त

इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के सारी उम्र आपकी हमारे लिए संवरनेमे गुजर जाए
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के आईने छोड आपको इन आंखोंमें झांकने का मन हो जाए

इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के दिलसे निकला हर गलीज ख़यालभी गजल कहलाये
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे, के कलाम-ए-पाक से पहले जूबांपार आप का नाम आये
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे, के पल्के झपकनेकोभी एक अरसा लगने लगे
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे, के लबों के बीच की दूरी भी फासला लगने लगे
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के इन बाहोंकी तपीश में जलकर सुलघने का मन करे
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के इन जुल्फोंकी सलांखोंमें बारबार उलझने का मन करे
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के रिश्तो में गिलो-शिकवो की अहमियत न रहे
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के उसे निभाने के लिये वादे-कसमों की जरूरत न रहे
इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के सौतन जिंदगीको हर बात पर आपकी शिकायत करनी पडे
और इश्क इतनाभी न कीजिये हमसे के मौत को भी हमे छुनेसे पहले आपसे इजाजत लेनी पडे

फ्रेंडशिप

मनगटाला बांधू नकोस
हातभर रंगवून ठेवू नकोस
फक्त मनाच्या कोपऱ्यात जपून ठेव
मित्र म्हणत असशील तर

नको सजवू मखमली कागदांवर
आणि शब्दांत तर मुळीच शोधू नकोस
बस जेव्हा एकटं वाटेल तेव्हा आठवत चल
मित्र म्हणत असशील तर

खंडीभर शुभेच्छा देऊ नकोस
पत्राला उत्तरही पाठवू नकोस
फक्त आपला जुना फोटो बघून हस
मित्र म्हणत असशील तर

नको देऊस फुलं मला शोभेची
भेटींच्या ओझ्यानीही दडपू नकोस
चालताना खांद्यावर हात तेवढा टाक
मित्र म्हणत असशील तर :)

तुटले

तुटले

संदीप खरेंची "काळेभोर डोळे" नावाची कविता आणि संदीप-सलील यांच्या “आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे (तुटले)” ह्या प्रसिद्ध गाण्याचे मी केलेले विडंबन

मूळ कविता आणि चाल इतकी सुंदर आहे की मला फार काही करायची गरज पडली नाही :)


मूळ कविता...

http://sandeepkharekavitangaani.blogspot.in/2010/02/blog-post_03.html



तुटले

(ही कविता आहे मंदगती प्रोसेसर, कूर्मगती कनेक्शनस आणि त्यामुळे झालेल्या गोंधळावर)


"आता आठवतायत ते फक्त हिरवे हिरवे दिवे...
बाकी सारे आवाज, चित्कार..

बाकी सारे आवाज, चित्कार, प्रकाश, अंधार
मागे पडत चाललेल्या बिलांसारखे मागे जात जात फाटत चाललेत
डीलीट करावेत आकडे हजार आणि भरावेत पुन्हा हजार
तसा प्रोटोकॉल
त्याच्या पाठीमागे
बंद झालेले निळेशार पडदे
सुन्न झालेल्या प्रोग्राम्सची यादी
काळे पांढरे धुळीचे पुंजके
आणि पायात गुंतलेल्या वायरींचे अखंड जाळे

आता आठवतायत ते फक्त हिरवे हिरवे दिवे...

"फॉर्म जसे मी पैसे देऊन भरले
अन खिशावर ओझे नवे अवतरले
महिन्याच्या आत एका क्षणात
लोहबंध ते विस्कटले"

तुटले..ए ए ए... तुटले..ए ए ए...

विसरत चाललोय दर आठवड्याला येणाऱ्या इंजीनीयरचे नाव
विसरत चाललोय एक्स्चेंजचे हेलपाटे, सुट्टीसाठी रोजचे बहाणे
वा CPU च्या मागे नेमक्या भागावर घातलेली लाथ
ती लाथ तर केव्हाच बसली, मास्तरांच्या छडीसारखी
सर्वर मात्र अजूनही तिथेच,
पण त्याचीही PACKETS  किमान चारदातारी त्याच ADRESS वरून फिरून परत आलेली
आता तर वायारीच नाही मोडेम सुद्धा नवे आहे कदाचित
पण तरीही माझ्याच नावाने बोंबलतायत सगळे

आता आठवतायत ते फक्त हिरवे हिरवे दिवे...

"क्षण तुटणार्या भेटींचे
अन थकलेल्या बोटांचे
ते खरेच Audibles सारे
वा Offline भासांचे
थकलेत हात आता मनात हे प्रश्न फक्त अवघडले "

तुटले..ए ए ए... तुटले..ए ए ए...

तुझ्याकडे माझी "डाऊनलोडिंग" असे दिसणारी एक फाईल
मी ही हट्टी
माझ्याकडे तुझी "टायपिंग" असे दिसणारी एक राखाडी खिडकी
Archieve केलेले काही मेसेज काही voicemails अजूनही
थोडसं chatting बरचसं ping अजूनही
बाकी invisible होऊन गेलो आहोत
तुझ्या लिस्ट वर असलेला मी, माझ्या लिस्ट वर असलेली तू
आणि आपल्याशी conference करणारे ते सगळे
आता आठवतायत ते फक्त हिरवे हिरवे दिवे...

"महिना अखेरीस तेव्हा डोक्याची झाली माती
नव्हताच बिलांचा दोष, कंपनीच फसवी होती
फसवेच स्पीड, फसवेच plan
हे LAN सदा गुरफटलेले"

तुटले..ए ए ए... तुटले..ए ए ए...

Patience संपू शकतात, problems संपत नाहीत
नाती तुटू शकतात, connections जुळत नाहीत
history मधली पेजेस डीलीट होत जातात
लिस्ट मधले फ्रेंड्स idle होत जातात
Inbox मधले forwards दुर्मिळ होत जातात
कॉम्पवरचे वायरस ही नकळत विरळ होत जातात
विसरण्याचा छंदच जडलाय आताशा मला या कवितांना   
कागद ऐवजी ब्लॉग वर खरडलेल्या चारोळ्यांना
विसरत चालल्या आहेत password न बदलता बदलेल्या वाटा
विसरत चालले आहे रात्री तीनचे ठोके देणारे घड्याळ
आणि विसरत चालले आहेत ट्यूब बंद केल्यावरही लकाकणारे डोळे

आता आठवतायत ते फक्त हिरवे हिरवे दिवे...

मी favourites केलेया sites वेड्यागत अजुनी बघतो
तुटलेली दाबत बटणे की-बोर्ड वर खद खडखड करतो
गुंतून स्वप्न अंतास सत्य हे आज मला उलगडले

तुटले..ए ए ए... तुटले..ए ए ए...

आता आठवतायत ते फक्त हिरवे हिरवे दिवे...

- साभार समाप्त

पावसाचे थेंब

एकेदिवशी जमिनीच्या आत साठवून ठेवलेल्या उष्म्याचा दाह अनावर होईल
समोरच्या सुकल्या डोंगरावरही बसेल त्या वणव्याची झळ आणि पडेल एक चुकार ठिणगी
चारी दिशांना लागेल चाहूल, चौखूर उधळत येणाऱ्या मृगाची
पानांचा एक उत्साही घोळका त्या बेफाम वावटळीवर स्वार होईल अलगद
अचानक आभाळाचा रंग इतका गडद होईल..वाटेल आता सारं सारं संपून जाणार

मग येतीलच ते...पावसाचे थेंब

गाठतील तुला गल्लीच्या तोंडाशी, एखाद्या जुन्या मित्रासारखे
तू कुठे चाललास? ह्याच्याशी त्यांना काय घेणं देणं
वाटेत आलेल्या प्रत्येकाला कडकडून भेटण्याचा रिवाजच आहे त्यांचा
लावतीलच मग ते तुझ्या पांढरया शर्टवर थोडासा चिखलाचा गुलाल,
शिंपडतील अंगावर थोडसं मातीचं महागडं अत्तर

सोडणार नाहीत तुला ते...पावसाचे थेंब

सुरुवातीला अलगद रिमझिमणारे मोती, हळू हळू टपोरे होत जातील,
तलवारीसारखे धारधार होतील, पात्यासारखे लक्ख होत जातील
एकाक्षणी इतके गार होतील की गोठून जातील,
आणि मग मनाच्या माजघरात लपलेल्या मरगळीला
रस्त्यावर आणून असं झोडून काढतील की पुन्हा पाणी मागणार नाही

सोडणार नाहीत तुला ते...पावसाचे थेंब

तुला वाटेल मी साहेब कडक सुटातला गाडीतून फिरणारा, मला कोण हात लावणार?
अरे त्यांनी मनात आणलं तर एका मिनटात घालतील आडवं एखादं झाड तुझ्या करकरीत गाडीसमोर
आणि समोरचा रस्ता असा अदृश्य करतील की तुला खाली उतरवावंच लागेल.
मग इतकं आतपर्यंत भिजवतील ना, असं वाटेल की शरीरात रक्त नाही पाणीच वाहतंय
बुटांचा fishtank होईल, छत्रीच तळं होईल आणि मनाचा समुद्र तुफान फेसाळून उठेल

असे सहज सोडणार नाहीत तुला ते...पावसाचे थेंब

तेव्हा वेड्या, कशाला शोधतोस छपराचा आडोसा
जे आकाशाला नाही पेलले, वाऱ्याला नाही आटपले
ते का तुझ्या फतऱ्या रेनकोटाला जुमानणार
तेव्हा सोड तो वृथा अभिमान, शरण जा त्या धारांना
अंगाची माती होऊन विरघळून जाउ दे त्या अखंड प्रवाहात
पसर हात त्या सुसाट वारयासमोर आणि मनसोक्त पिऊन घे ते समुद्रमंथनाच अमृत

मग बघ कसे आपलंसं करतील तुला ते
…
….
पावसाचे थेंब

नि:शब्द

सरेआम मासूम जान इक जब हो रही थी जलील,
चीख चीखकर बेबसी जब सुना रही थी दलील

दिल्ली बता उसवक्त कहा सोया था तेरा दिल?

हवस के मीनाबज़ारमें जब लीलाम हो रहे थे जमीर,
रामलीला की भूमीमें जब सीतामाँ पे चले तीर

दिल्ली बता उसवक्त कहा सोया था तेरा दिल?

तहजीब जब हैवानीयत में हो रही थे तब्दील,
खामोश रात के सीने में जब धस रही थी कील

दिल्ली बता उसवक्त कहा सोया था तेरा दिल?

रवायतों के गुलामों ने कुछ न कहा, सियासत के इमामों ने कुछ नहीं कहा
क्या तू भी गर्दन झुकाए हो गयी है उनकी साजिशोंमे शामिल

सच बता दिल्ली क्या कुछ नहीं कहता तेरा दिल?