दान

माफ कर माये,

तुझ्या पदरात अवसेच दान घालण्याइतकं
मनाचं ऐश्वर्य आता आमच्याकडे उरलं नाही
तुझ्या खांद्यावरची भुकेली पोर रडत असेलही
पण ते ऐकू येण्याइतकं आमचं हृदय ओलं राहिलं नाही

यंदाच्या दिवाळीत अजून पाच दहा टक्के वाढतील का याचीच आम्हाला पडलीय

माफ कर माये,

तुझ्या नवऱ्याच्या उघड्या अंगावर पडणारे
चामड्याचे आसूड ऐकू येत नाहीत आताशा
बुगबुग वाजणारं ढोलकं कानांना छळत नाही
आणि मुलाच्या पाठीवरचे कोवळे वळ डोक्यात झोंबत नाहीत

आम्हाला फक्त हातातली कडक लक्ष्मी दुप्पट कशी होईल याची पडलीय

माफ कर माये,

दगडाच्या चिपळ्या हल्ली आतल्या पांडुरंगाला साद देत नाहीत
पेटीचे केविलवाणे काळे पांढरे सूर समजत नाहीत आम्हाला
तुझ्या म्हातारयाच्या आंधळ्या बासरीतलं करुण आर्जव उमगत नाही
आणि शर्टाच्या खिशाकडे आमचे हात नकळतही सरकत नाहीत

फक्त त्यातल्या blackberry ची थरथर ऐकण्यास आमचे कान आसुसले आहेत

माफ कर माये,

तुझ्या हातातल्या टोपलीवर अवलंबून असलेलं तुझं घर
आणि धावत्या गाडयांमध्ये अस्ताव्यस्त झालेला संसार दिसत नाही आम्हाला
डझनभर फळांचे दहा रुपडेही बाजूच्याने द्यावेसे वाटतात
हातातली फोडलेली संत्री नाक चाळवत नाहीत आता

फक्त तुझं कष्टाने काचलेलं शरीर पाहतांना आमच्या भुकेल्या नजरा चाळवल्या जातात

माफ कर माये,

तुला श्रम देणारे, देशोधडीला लावणारे
भिकारी तर आम्हीच आहोत

तेव्हा आता आणखी मागून लाजवू नकोस,
पण जमल्यास आमच्यासाठीच
वाण माग देवाकडे थोडं

परत फिर, जपून रहा,
शक्य असेल तर विसरून जा,

बस जाताजाता मांडीला हात लावून
आशीर्वाद तुझा देऊन जा...

मनातल्या मनात

उजाडत्या दिवसाबरोबर अंगणात ये
उमलत्या फुलांसारखे आळोखेपिळोखे देत
हात फिरवून चेहऱ्यावरचं दंव सारं टिपून घे
जांभई देतादेता थोडी कोवळी किरणंही पिऊन घे

कोवळ्या किरणांकडे पाहत हात पसर
बघ कोणी जवळ येऊन अलगद हातात घेतंय का

जरा बाहेर पड गावाची वेस ओलांडून
गवताच्या पिवळ्या पात्यांसंग डोल तुही
बुजगावण्यासारखी कावळ्यांना उडव
पक्ष्यांची बोबडी चिवचिव भरून घे मनात

मग हिरव्या पानांच्या सळसळीकडे कान दे
ऐक दुरून कोणाची शिटीवर साद येतेय का

खिडकीच्या थंड दांडीवर हनुवटी रेलून
मागे पडणाऱ्या झाडांसारखी मागे जा
भुरभुर उडणाऱ्या केसांवर हात फिरव
झुळझुळ वाऱ्यावर डोळे मिटून पड क्षणभर

दचकून उठ आणि इकडेतिकडे पहा
शेजारची खुर्ची अजून रिकामीच दिसते का

मग खिशातल्या मोबाईलशी चाळा कर
आवडीचे गाणं सापडतंय का बघ कुठे
खुशीत येऊन मनात गुणगुण थोडसं
खुर्चीच्या दांडीवर बोटांनी ताल दे

आणि समेवर येताच टिचकी वाचवून उघड डोळे
बघ हसून समोरून कोणी दाद देतंय का

बसमधून उतरून एकटीच निघ मग
स्टेशनसमोरच्या अलोट गर्दीत हरवून जा
ऑफिसच्या दिशेने झपझप पावलं उचल
तिथे पोचून कागदांच्या ढिगार्यात बुडून जा

मनातल्या मनात फक्त एकदा विचार आणून बघ
आता या स्थितीतही कोणी तुझ्यावर कविता लिहितंय का

वचन

"एक दिवस तुझं तूच ठरवून टाकलंस आणि
मीही सवयीने डोळे मिटून हो म्हणून टाकलं
प्रयत्न करू म्हटलं, विसरून जाऊ म्हटलं,
बस एक विचारायला विसरलो, विसरायचं कसं

पानांपानावर पसरलेलं, एवढ्यातंच पुसायचं कसं
खोडाखोडांवर कोरलेलं, एवढ्यातंच खोडायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

सारं सारं विसरून जायचं
मनात काही ठेवायचं नाही
ओठांवर काही आणायचं नाही
आणि कागदावरही खरडायचं नाही

रात रात जागून लिहिलेलं एका फटक्यात फाडायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

यापुढे भेटायचं नाही, बोलायचं नाही
एकमेकांबद्दल विचारायचंही नाही
उत्तर मागायचे नाही, प्रश्न करायचे नाही
संकेत नाहीच, साधा संपर्कही ठेवायचा नाही

पात पात आणून विणलेलं, क्षणात उसवायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

पुन्हा एकत्र चालायचं नाही
पुढेमागेही घुटमळायचं नाही
भूतकाळ उकरून काढायचा नाही
भविष्यांच मनोरथ सजवायचं नाही

वर्तमानात पुन्हा गुंतायचं कसं, एकवचनाचं व्याकरण चालवायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

सांज सांज जळायचं नाही
थेंब थेंब गळायचं नाही
काट्यासारखं रुतायचं नाही
तीळ तीळ तुटायचं नाही

नसांनसात भिनलेलं, इतक्यातंच कापायचं कसं..
एवढंच सांग, जगायचं कसं?

वितळायचं नाही, विझायचं नाही
भिजून हळवंही व्ह्यायचं नाही
दुखुन घ्यायचं नाही, खुपवून घ्यायचं नाही
रडायचं तर नाहीच नाही

अनवाणी उन्हात चालायचं कसं, स्वत:च्याच सावलीपासून लपायचं कसं
एवढंच सांग, जगायचं कसं?"